Wszystko, co ważne.

Starsza Pani – skóra jak żywa rana. 

Udręczona życiem, bez opieki najbliższych. 

Znam tyle takich twarzy… 

Ani morze łez, ani paciorki różańca w pomarszczonej dłoni nie pomogą. 

Porzucone, podrzucone, niechciane.

Dobre matki, żony ….

Za ścianą Twojego pokoju, w opowieści w autobusie, na szpitalnym łóżku…

Niewidzialny tłum udręczonych bólem, głodem i brakiem właściwej opieki. 

Kiedyś 92 latka zapytana co się stało, że ma odbity na klatce piersiowej odcisk buta rozmiar ok 41… powiedziała, że na ten but upadła. 

Ciężko być starym. Jeszcze ciężej znosić trudy życia. 

Nie zamykaj oczy na krzywdę osób bezbronnych. 

Bądź człowiekiem. Człowiekowi. Bądż.