Świat, którego nie ma.

Jest taka przestrzeń
poza ekranami smarfonów.

W małych pokoikach
Przykryte ciepłymi
kocykami śpią cichutko pochrapując
stulatki.

W swoich kwiecistych piżamach
popijają herbatę w małych filiżankach,
bo tylko takie utrzymają wykręcone czasem dłonie.

Pogodne lub zachmurzone.
Czasem w ręce album lub książka.
Znaki czasu, którego już nie ma.

Jeżeli w naszym świecie
śpią stulatki pod swoimi kocykami
to człowieczeństwo istnieje.
I ma się dobrze.