Ślady na piasku, drżące nutki z przeszłości.

,,Szła dzieweczka do  laseczka, do zielonego…” zaśpiewała drżącym głosem starsza Pani. 

Po chwili śpiewaliśmy wszyscy: ja, pozostałe pacjentki z sali, Pani Oddziałowa…. 

To nic, że właśnie byliśmy w trakcie porannej wizyty lekarskiej. Cały dzień należał już do udanych. 

Osobom z zaawansowana chorobą Alzheimera trudno odnaleźć się w nowym miejscu. Ba, często trudno odnaleźć się w znanym. Występujące zaburzenia widzenia przestrzennego powodują, że świat wygląda inaczej, a gdy dodać do tego fakt, że stale zapomina się gdzie się jest i co gorsza kim się jest, to codzienność jest wielkim krokiem w nieznane.

W takiej sytuacji najlepiej ,,rzucić’’ kotwicę pamięci. Ponieważ Pacjent najlepiej pamięta informacje wyuczone we wczesnym dzieciństwie, to łatwiej mu się odnaleźć i łatwiej jest mu zapamiętać nowe informacje, jeżeli powiązane są z informacjami nabytymi. Warto sięgać po przyjemne skojarzenia. Kiedy bohaterka tej opowieści była młoda, ludzie często spędzali ze sobą czas śpiewając.

W ciągu kilku dni Pacjentka przypomniała sobie dawno nieużywane słowa i lepiej się komunikowała z otoczeniem. Była też spokojniejsza. Była szczęśliwa.

Edukacja muzyczna we wczesnym okresie życia jest ważna dla późniejszej budowy mózgu, synchronizuje fale mózgowe, zwiększa inteligencję, a co istotne zwiększa szansę na pozytywne starzenie i długowieczność. Śpiewanie, słuchanie muzyki to część terapii zaburzeń pamięci, a taniec korzystnie wpływa na układ ruchu i opóźnia oznaki choroby Parkinsona.

Śpiewajmy jak najczęściej, tańczmy na zdrowie, zbierajmy dobre chwile w pamięci na potem. 

Miłego dnia.