Gorzko-słodki post, jak życie.

Krążę moim wehikułem po pustych ulicach.

Chwila oddechu.

Zapada półmrok, a moje młodzieńcze ideały prysły jak bańka mydlana.

Dorosłość odarta ze złudzeń.

Pseudokwarantanna trwa.

Ludzie ozdobieni w maseczki snują się sennie po ulicach.

Bez celu. Byle do przodu. Bezwiednie.

Zaciągam hamulec dla trudnych wzruszeń. Muzyka ryczy w tle.

Mijam kolejne domy moich pacjentów.

Wiem, że już wtulają w poduszkę swój spokojny oddech.

I robię taki obchód, nieistniejącego oddziału odratowanych starszych dusz.

Jadę przed siebie, patrolując kolejne ulice.

Brakuje mi mojego dawnego życia.

Moich chorych.

Mojego sensu życia.

Dla wielu to tylko garstka piasku.

A dla mnie odpowiedź jak być.