Choroba Alzheimera. Przekraczanie granic codzienności.

Choroba Alzheimera każdego dnia podkrada Pacjentowi nie tylko pamięć, ale też możliwość mówienia, skupienia się na wykonywanych czynnościach, zdolność do samoobsługi. Zabiera w pewnym sensie również poczucie własnej osoby i osadzenie we własnym środowisku, rodzinie. 

Wszystkie nowe fakty umykają, więc codzienność jest coraz trudniejsza do zniesienia. Jednie okres dzieciństwa i wczesnej młodości Pacjent pamięta wyraźnie i do niego zmierza. 

Na granicy otępienia o zaawansowaniu umiarkowanym i głębokim, Pacjent powoli przestaje rozpoznawać swoich najbliższych. Nie rzadko mówi do nich per Pani/Pan, lub kojarzy ich z innymi krewnymi. Często nie rozpoznaje siebie w lustrze. 

W chorobie Alzheimera jest to szczególnie bolesny moment dla opiekuna. Codzienność może być trudna: burze emocji, narastające trudności w pielęgnacji. Utrata świadomości kim się jest i z kim się mieszka, jest jednak dla opiekuna bardzo trudna. 

W tym właśnie czasie pojawia się konieczność  pomocy w prostych czynnościach: jak jeść, jak się ubrać. Konieczna jest pomoc w czynnościach higienicznych. Trudno dorosłym dzieciom pokonać tę granicę intymności i samodzielności, choć jest naturalny etap tej choroby. 

Kiedy Pacjent nie poznaje opiekuna, najbardziej potrzebuje jego obecności. 

Choroba Alzheimera potrzebuje dużo cierpliwości, życzliwości wymaga sporej wytrzymałości psychicznej. Jest to niezbędne, by Pacjent nie czuł się zagubiony i przestraszony. Pacjent długo rozumie emocje zawarte w barwie głosu, w jego tonie. Stały schemat dnia, unikanie dużych zmian, życzliwe podejście, pomoc w higienie, jedzeniu, przyjmowaniu leków są bardzo ważne. 

Najtrudniejsze jest dla opiekunów osób z demencją, stałe dostrzeganie w osobie dotkniętej otępieniem OSOBY: mamy, taty – swojego członka rodziny. Choroba Alzheimera może odebrać samodzielność, samowystarczalność, jednak od opiekunów zależy czy odbierze godność osobistą chorego człowieka.